Het verhaal van de broodpudding

Inge ging op stap met de drie kinderen en Mark beloofde om ondertussen alvast de spaghetti klaar te maken.

Denken aan eten bracht bij Mark herinneringen teweeg aan de keuken van zijn moeder, en de heerlijke geur van broodpudding. Hij dacht: ‘weet je wat, voor ik aan die spaghetti begin, zoek ik vlug nog even op hoe broodpudding nu eigenlijk gemaakt wordt. Ik ben daar wel nieuwsgierig naar!’ Even googelen, en ja, prachtige foto’s en heerlijke recepten. Het ene open klikken, toch nog eens vergelijken met het ander… En zou er nog een beter recept zijn?

Inge komt thuis met de hongerige kinderen, en de keuken ruikt al heerlijk … naar broodpudding. Mark was de spaghetti helemaal vergeten, en was weggezweefd in de wereld van eieren en vanillesuiker.

Je kan je de reactie van Inge en de hongerige kinderen wel voorstellen. En wat zegt Mark: ‘het zal mijn dopamine geweest zijn!’

Dat klopt. Dat is exact wat dopamine doet. Het is een neurotransmitter die ons enthousiast maakt, die ons motiveert om op zoek te gaan, om steeds iets beters te zoeken, een nieuwe manier. Die ons een leuk gevoel geeft, een kick. En die ons ook de wereld doet vergeten, afspraken, uurregelingen.

Moraal van het verhaal: geniet van jouw dopamine, want het is een heerlijk gevoel om op zoek te gaan, dingen uit te vinden, gedrevenheid en passie te voelen, vuur… Maar hou het in de gaten, verlies de aarde niet onder je voeten. Mark heeft al wat lessen Body Mind yoga gevolgd en herkent het dopamine effect – weliswaar achteraf. Dat is al fantastisch! De kunst is natuurlijk om het al te voelen terwijl je bezig bent. Dan kan je het in de hand houden en kiezen of je jouw vuur volgt, of het eventjes afremt.

Dit is geen verhaal, maar echt gebeurd. Natuurlijk zijn de namen veranderd, zoals dat hoort…